ျပံဳးျပီး လြမ္းရတဲ့ စာအုုပ္ကေလး တအုုပ္


ဂူးဂဲလ္ ရဲ႕ ဘေလာ့စေပါ့ ၾကီးမ်ား  ဘယ္ေန႕ ပိတ္ျပစ္ေတာ့ မလဲ လိုု႕  ေတြးပူ မေနေပမဲ့ လိုု႕ ၊ ဟုုိအရင္ ဘေလာ့ဂ္ ေခတ္တေခတ္ မွာ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ယဥ္ေက်းမူေတြနဲ႕ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေတြ ၊ ရင္းနွီးေပ်ာ္ရႊင္ ဘေလာ့ဂ္ သဘင္ ဆင္ခဲ့ ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု ေတာ့ ေတြးျပီး လြမ္း ခ်င္ ေသး သည္။


အဲဒီ တုုန္းက တခ်ိဳ႕ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေတြ ၊ ဘယ္ေရာက္လိုု႕ ဘယ္ေပ်ာက္ေနျပီ မသိ ။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာၾကီးကိုု ဖုုန္ကေလး ဘာေလးမ ွ်ပင္ မခါ ၾကေတာ့ ။ သံေယာဇဥ္ ၾကီးၾကီး ၊ ဇြဲၾကီးၾကီး နဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ေတြ မွာ ၊ ပံုုမွန္ စာေတြ တင္ေနၾကေသးတဲ့ ၊ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ျပန္စည္ကားလာေအာင္ ဆိုုျပီး ၊ ခ်ဲလင့္ခ်္ ဆိုုျပီး  စိမ္ ေခၚ ေနၾက ျပန္သည္။ ဟိုုတုုန္းကေတာ့ တဂ္ဂိမ္း လိုု႕ ေခၚတာ ေပါ့ ။ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္  တခုု ကိုု ၊ တေယာက္တမ်ိဳး ၀ိုုင္းေရးၾကတာမ်ိဳး ။ အခုုေတာ့ ေရးခ်င္တာေရး တခုုခုုေရး ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေရး ရင္ ျပီးေရာ တဲ့ ။ တကယ္ေတာ့ အခုုမွ တဂ္ဂိမ္း အစစ္ ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ ဆိုုတာၾကီး ရဲ႕  ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဓါတ္ပံုုေတြ စကားသံေတြ ၊ သတင္း ေတြ အတင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ၊ ကိုုယ္ေတြျခင္း ဆက္သြယ္မူေတြ ျပတ္ေတာက္မသြားေအာင္ ၊ တဂ္ကေလးေတြ ခ်ိတ္တြဲ ျပီး အသိေပးၾက လွမ္းေခၚရ သည္္။


အရင္တုုန္းက ဆိုုရင္ေတာ့ ဒီလူ ေတြ  မၾကား - ၾကား ေအာင္ ေအာ္ေခၚစရာ မလိုု၊  မဆံုု ဆံုု ေအာင္ ခ်ိန္းစရာ မလိုု ၊ ဘေလာ့ဂ္ မွာ ပိုု႕စ္ တခုု တင္ျပီ ဆိုုတာနဲ႕ ၊ ၀ိုုင္းအံုု ေရာက္လာၾက သည္။ နွဳတ္ဆက္ စကား မွတ္ခ်က္စကား ေတြ ဆိုုတတ္ၾကသည္။  အေျခအေန ေတြက အေတာ္ ျခားနား ကုုန္ျပီ။

အဲ့ဒီလိုု တုုန္း ၊ စာအုုပ္ကေလး တအုုပ္ ၊ စာတိုုက္ကေန ေရာက္လာ ေလ သည္။





ဆႏြင္းမကင္း သံဇကာ ကြက္ ေလး ရဲ႕ ေနာက္မွာ ၊ တေလာက လံုုးကိုု ေမ့ျပီး ၊ ငွက္ေမြးအေတာင္ေလး တခုု လိုု ၊ အေတြးေတြ ေပါ့ပါး လြန္႕လူး ေနပံုု ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တေယာက္ ။ ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ ရဲ႕ သရုုပ္ေဖာ္ပံုုေလး က ၊ ရိုုးရိုုးေလး နဲ႕  ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္း လွသလိုု ၊ မိုုးခ်ိဳသင္း မွတ္တမ္း ဆိုုတဲ့  ၊ ေခါင္းစဥ္ ေလး ကလည္း ၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွ စြာ ၊ ရိုုးရွင္း လွသည္။


ရိုုးရွင္းလွဆိုု . . .  ရိုုးဂုုဏ္ ထင္ရွား ခဲ့တဲ့  ဖန္မီးအိမ္ ကဗ်ာစာဆိုုၾကီး တင္မိုုး ရဲ႕ ၊ သူ႕ မိသားစုု နဲ႕  ေနထိုုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့  အရိုုးတကာ့ အရွင္းဆံုုး ပံုုရိပ္ေတြ ကိုု ထင္ဟပ္ ထားတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ေပပဲ ။ စာေရးသူ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ၊ သူ႕ ကိုုယ္ပိုုင္ ဘေလာ့ဂ္ ေလး မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ ျဖစ္တယ္လိုု႕  အမွာ ေရးထား ေလတယ္။  မိုုးခ်ိဳသင္း မွတ္တမ္း ဆိုုတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ရဲ႕  နာမယ္ ကိုု ျမင္မွ ၊ က်မ တိုု႕ ေတြ အားလံုုး ၊ အခ်ိန္ေတြ နွစ္  အေပ်ာ္ေတြ စိမ္ ျပီး ၊ ခံုုခံုုမင္မင္ စြဲစြဲ လမ္းလမ္း  ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၊  ေလလွိဳင္းေပၚက စာလံုုး ေတြ ဟာ ၊ တ ဘေလာ့ဂ္ -- ေလာ့ဂ္ နဲ႕  လ ွ်ာခလုုတ္တိုုက္ေအာင္ ေခၚေနစရာ မလိုု တဲ့ ၊ က်မ တိုု႕ ေတြရဲ႕ ၊ ဘ၀ မွတ္တမ္း ၊ ျဖတ္သန္းမူ ပံုုရိပ္ ၊ ေလ့က်က္မူ သင္ခန္းစာ ေတြပဲ ဆိုုတာကိုု ၊ အေလးအနက္ တန္ဖိုုးထားမိလာတယ္။ အခုုေတာ့ မမိုုးခ်ိဳသင္း က ၊ ေလထဲက သူ႕ ရဲ႕ မွတ္တမ္းေလး ေတြ ကိုု ၊ စာအုုပ္ကေလး အျဖစ္ သိမ္းထုုပ္ မ ွ်ေ၀ ေလ ျပီ။


ေခါင္းစဥ္ ကပဲ စာေရးသူ ၊ စာေရးသူ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေနတဲ့  မိုုးခ်ိဳသင္း ဆိုုတာ ၊ တကယ္ေတာ့ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာေတြ မေပၚခင္ ကာလ ေတြ တည္းက ၊ ၀တၱဳတိုုေခတ္တေခတ္ မွာ ထြန္းလင္းခဲ့ျပီး သား စာေရးဆရာမ ။ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္း ရဲ႕ ၊ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕၀င္ တေယာက္ ။ ဒါေပမဲ့ ၊ ရိုုးဂုုဏ္ကိုု ဆက္ထိန္းထားတဲ့  သူမ ဟာ ၊ အရွိအတိုုင္း ေရးၾက တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္နွာ ေတြ ေပၚ မွာ ပိုု ေပ်ာ္ပံုု ေပၚ ရဲ႕ ။






ၾကည့္ဦးေလ ။ အစဦးဆံုုး အပုုဒ္ ျဖစ္တဲ့  “ ဘေလာ့ဂါၾကီးသိုု႕ ” ဆိုုတဲ့ စာ ေလး မွာ ၊ သူမ ရဲ႕ ဖခင္ ကဗ်ာဆရာၾကီး ကိုု ေတာင္ ၊  ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ အျဖစ္ စိတ္ကူးျပီး ေရးထားပံုုက . . .  ( သူမ ေျပာေလ့ရွိသလိုု  ) ျပံဳးျပီးဖတ္ေနလိုုက္ ရတာ ။ က်မ တိုု႕ ေတြ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေတြကိုု ခ်စ္ေၾကာင္း ခင္ေၾကာင္း ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာ ဘယ္သိုု႕ ဘယ္ခ်မ္းသာ  - ဘာမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ရွင္းျပ ေနစရာ မလိုု ။  ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ ရဲ႕ ၊ စိတ္ေစာ အာရံုု ေတြကိုု ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အက်စ္လစ္ ဆံုုး ေဖာ္ျပ သြားေလ သည္။


အဲဒီတုုန္းက ဆိုု ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ပိုု႕စ္ တပုုဒ္ တက္လာျပီ ဆိုုတာနဲ႕  ၊ အားလံုုးက တျပံဳးျပံဳး နဲ႕  ျဖစ္ၾကရသည္။ တကယ္ေတာ့ ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ကိုု ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေတြ မေရးခင္ ၊ ဟိုုး လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ အစိတ္ နီးပါး ေလာက္ကတည္းက ၊ တိတ္တိတ္ကေလး လွမ္း ၾကည့္ျပီး အားက် ခဲ့ဖူး သည္ ဟုု ၊ က်မ ၀န္ခံ ထား ပါသည္။ လွိဳင္ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္း၀င္း ထဲက ၊ ၀မ္းအိုုသရီး စာသင္ေဆာင္ ေရွ႕ မွာ ၊ ခ်စ္ခင္သူ ေတြ ၀ိုုင္း၀ိုုင္းလည္ ေနတဲ့ ၊ စာေရးဆရာမ ေပါက္စ ေလး ဟာ ၊ က်မ  တိုု႕ ရဲ႕ စီနီယာ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ေလ။  နီးရက္ နဲ႕ ေ၀းစြာ ပဲ၊  တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ က ခင္မင္ သိကၽြမ္းခြင့္ မရ ခဲ့ေပမဲ့ ၊ တဆင့္ စကား ေတြ ထဲမွာ ၊သူ႕ အေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ျပီး ျပံဳး ခဲ့ ၾကရ ဘူးသည္။  လူတိုုင္းကိုု ျပံဳးေအာင္ လုုပ္နိုုင္တဲ့ သူက ၊ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အျမဲ ျပံဳးခ်င္သည္ တဲ့ေလ ။ အဲဒါေၾကာင့္  အၾကည္ဓါတ္ေပ်ာက္မဲ့ အရာ မွန္သမ ွ် ေရွာင္ရွားေလ့ ရွိသတဲ့ ။


အခုုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာၾကီး ရဲ႕ ေက်းဇူး နဲ႕ ၊ ညီအမ အရင္းတမ ွ် ခင္မင္ ေနၾကျပီ မိုု႕ ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ကေန ၊  မခ်ိဳသင္း  ျဖစ္ခဲ့ျပီ။  ဒီ့ထက္ ပိုုလိုု႕ ေရစက္ ဆံုုခ်င္ေတာ့ ၊ ျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ထဲမွာ မခ်ိဳသင္း တိုု႕ ေနထိုုင္ရာ ကယ္လီဖိုုးနီးယား ကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ အလည္ ေရာက္ျဖစ္ ခဲ့ေလသည္။  ျပံဳးစရာေတြကိုု နားနဲ႕ ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေလ သည္ ။ အၾကည္ဓါတ္ေတြကိုု ကိုုယ္ေတြ႕  ကူးစက္ ခံစား ရေလသည္။ ရိုုးဂုုဏ္ ေတြကိုု မ်က္ျမင္ ရွာေတြ႕ ရေလသည္။  သူ႕ စာေတြထဲက တဆင့္ ခင္မင္ သိကၽြမ္းေနရတဲ့ ၊ သူ႕ခင္ပြန္း  ကိုုေက်ာ္၀ဏၰ ကိုုတင္ မက ၊ သူ႕ ဇတ္လိုုက္ ေၾကာင္ကေလး ေတြ ထဲက ၊  ရုုပ္ရွင္ မင္းသား လူမူေရးသူရဲေကာင္း ေက်ာ္သူ ကေတာင္ ဓါတ္ပံုု တြဲ ရိုုက္ေပးရ တဲ့ ၊ သူတိုု႕ ရဲ႕ သဲသဲလွဳပ္ သမီးေၾကာင္မေလး ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာကိုုလည္း ေတြ႕ ခဲ့ ရ ေလသည္ ။ LA ကိုု ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာ စာေပ အနုုပညာ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ဧည့္သည္ မွန္သမ ွ် ကိုု ၊ မညီး မညဴ ဧည့္ခံ ေလတဲ့ သူတိုု႕ ေမာင္နွံ ရဲ႕  စံရိပ္ျငိမ္ေလး ကိုုလည္း ၊ ဘေလာ့ဂါ ညီအမ တေယာက္ အေနနဲ႕ အလည္ေရာက္ ခြင့္ ရခဲ့ေလသည္။


စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ပံုုရိပ္ နဲ႕ အျပင္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ မိုုးခ်ိဳသင္း  ဘာမွ သိပ္မကြာ ျခား လွေပမဲ့ လိုု႕ ၊  မယံုုနိုုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ၊ လ်င္ျမန္ ျဖတ္လပ္  တဲ့ ၊ သူ႕ ရဲ႕  လွဳပ္ရွားမူ ေတြကိုု ၾကည့္ျပီး ၊  ေနွးတိ ေနွးတုုန္႕  နဲ႕  လစ္တာနဲ႕ အေတြး ရွိဳက္ ဖိုု႕သာ ေခ်ာင္းေနတတ္တဲ့ က်မ  ၊ တိတ္တိတ္ကေလး အတုုခိုုး ရ သည္။


ဆိုုပါေတာ့ ၊ ကားေမာင္းေနရင္း လမ္းမွားတယ္လိုု႕ ထင္ရင္ ၊  ဖ်ပ္ကနဲေတြ႕ တဲ့ လမ္းၾကားထဲ ခ်ိဳး၀င္ လိုုက္တာမ်ိဳး ။ လမ္းမွာတည္းက ထိုုင္မဲ့ စားေသာက္ဆိုုင္ ကိုု ၊ ေသခ်ာ ပိုုင္ပိုုင္ နိုုင္နိုုင္ ေရြးခ်ယ္ ထားျပီးသား ။ ဆိုုင္ထဲ ၀င္တာနဲ႕ လည္း ၊ ဧည့္သည္ေတြ ဘာမွာရမွန္း မသိ အီလည္လည္ မလုုပ္ေနခင္တည္းက ၊ Cream Chowder  ငါးခြက္ အရင္ခ်  လိုု႕  အရင္ဆံုုး တန္းမွာ လိုုက္ ျပီးသား ။ ဒီက လူေတြ အေမရိကန္ ၾကက္ေပါင္ၾကီး က သိပ္ၾကီးလြန္းလိုု႕ ဘယ္က ဖဲ့ရမွန္း မသိ ျဖစ္ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စားျပီး လိုု႕  အေအးတခြက္ေတာင္ ေသာက္ျပီး ေနျပီ    (  ဒီ စာပိုုဒ္ကေတာ့  မခ်ိဳသင္းရဲ႕ အေရးအသားမ်ိဳးကိုု အတုုခိုုးျပီး က်ီစယ္ တာပါ  း)


ျပီးေတာ့ ၊ စာေရးေကာင္းတဲ့ သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၊ အေျပာမေကာင္းဘူး လိုု႕  ဆိုုၾကတယ္ မဟုုတ္လား ။ မခ်ိဳသင္း ကေတာ့ ၊ သူ စာေရးတဲ့ အတိုုင္း ၊ နားေထာင္လိုု႕ ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့သူ ။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ျပီး ျပံဳးရသလိုု ၊ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ျပီး ၊ ဧည့္သည္ေတြမွာ ပါးစပ္ မစိရ ။


အခုု စာအုုပ္ကေလး ထဲ မွာေတာင္ ၊ အြန္လိုုင္း စာဖတ္ပရိသတ္ ေတြ တအံုုတမ ၾကီး နဲ႕ တျပံဳးျပံဳး  ျဖစ္ေနတတ္ တဲ့ မခ်ိဳသင္း ကိုု ၊ သူ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း ကိုုေက်ာ္၀ဏၰက  “ ခ်ိဳသင္းက ရီစရာေတြ ေရးေနတာလား . . .” လိုု႕  ခပ္ဟန္႕ဟန္႕ ဆိုု သည္တဲ့ ။ အမ ေတြကလည္း “ နင္.. ရီစရာေတြခ်ည္း ေရးမေနနဲ႕ လိုု႕ ”  ေျပာသတဲ့ ။  တကယ္က မခ်ိဳသင္းက ရီစရာ ေတြ ေရးေနတာ မဟုုတ္ေပ ။ က်မ ထင္သည္ကေတာ့ ၊ ရိုုးစရာ ေတြ ကိုုသာ သူ ေရးေနျခင္းသာ ။ ရိုုးရွင္းတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကိုု ရိုုးရိုုးသားသား ေရးျပ ထားေတာ့ ၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းျပီး ၊ ( သူ ေျပာသလိုုဆိုု ) ျပံဳးျပီး ဖတ္ရတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ေပါ့ ။


ဒါေပမဲ့ ၊ စာအုုပ္တအုုပ္လံုုး ကိုု ဖတ္ျပီး သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ က်မ ဆက္ျပီး မျပံဳးေန နိုုင္ခဲ့ေပ ။  ဒီစာအုုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ၊ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ အပူအပင္ ကင္းမူ ေတြ ၊ မိသားစုု ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ေတြ ဟာ ၊  “ မီးရထား နွင့္ ခရီးသြားျခင္း” ဆိုုတဲ့ ၊ ဆရာၾကီး တင္မိုုးရဲ႕ ကဗ်ာေလး ကိုု သရုုပ္ေဖာ္ ထားတဲ့  စာေလး လိုုပဲ ၊ တဘူတာ ျပီး တဘူတာ ၊ အေနာက္မွာ က်န္ရစ္ လိုု႕  . . . တေယာက္ျပီး တေယာက္ ဆင္းက်န္ခဲ့ ျပီ ဆိုုတာကိုု ၊ ဆင္ျခင္ နားလည္ေနမိ ရသည္။ ဆိုုရွယ္လစ္ ေခတ္ဦး - ေခတ္ေနွာင္း ၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုု ကာလ ၊ ၉ ၀ ေက်ာ္ကာလ အေမွာင္ေခတ္ ေတြကိုု  ေနာက္ခံ ထားတဲ့ ၊ ဒီ မိသားစုု ဘ၀ မွတ္တမ္းေလး ထဲမွာ  ၊ ျပံဳးစရာေတြ ထဲက ေနမွ ၊  နာက်င္စရာ ေတြကိုု ရွာေတြ႕  ေနမိသည္။


တကယ္ေတာ့ ၊ စာေရးသူ ရဲ႕ ဖခင္ၾကီး ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုုး ရဲ႕   ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း ခဲျခစ္ရာ ေတြကိုု ၊ မဆြခင္ ကတည္းက ၊ က်မ တိုု႕ အားလံုုး ဖတ္ဖူး ၾကားဖူး ေနခဲ့ ၾကသည္ပဲ ။ သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္းမွာ ၊ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ဖူး ခဲ့တဲ့ ၊ အထက္အညာ ေ၀းလံ ေခါင္သီ လွတဲ့ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္း ဆိုုတဲ့ ရြာကေလးက ၊ ဆယ္တန္းကိုု ျမန္မာစာ ဂုုဏ္ထူး နဲ႕ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေတာသားေလး တေယာက္ကိုု ၊ ပညာေရး၀န္ၾကီး ကိုုယ္တိုုင္ စာၾကံဳ ပိုု႕ ျပီး ၊ တကၠသိုုလ္ တက္နိုုင္ေအာင္ လုုပ္ေပး ခဲ့တဲ့ ၊ ပံုုျပင္ဆန္တဲ့ တကယ့္ အျဖစ္ေတြ ။ ျမန္မာျပည္သူ ေတြ  မျမင္ဘူး မေတြ႕ဘူး ေသးတဲ့ ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ရဲ႕   အေစာဆံုုး ျမန္မာစာေပ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ တာေတြ ။ အမ်ိဳးသား ဒီမိုုကေရစီ အဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ ရဲ႕  တည္ေထာင္စ အခ်ိန္ေတြ မွာ ၊ ကဗ်ာ ေဆာင္ပုုဒ္ ကေလးေတြ  မ်ားစြာ နဲ႕  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ရဲ႕ လက္ရံုုးတေယာက္ အျဖစ္ ၊ ပါ၀င္ ပတ္သတ္ ေနခဲ့တာေတြ ။ ေနာက္ဆံုုး ကဗ်ာစပ္ လိုု႕  အက်ဥ္းက် သြားရွာတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး တင္မိုုး ရဲ႕   ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ တျခား အေၾကာင္းအျခင္း ရာ ေတြ ၊ အကုုန္ မပါ ေသး တဲ့ ၊ သမီး တေယာက္ ရဲ႕ ၊ အရိုုးဆံုုး မိသားစုု မွတ္တမ္းေလးေတြ ၊ အလြမ္းစာေလးေတြ ။ 


အဲဒါေၾကာင့္ ၊ က်မ ကေတာ့ ၊ ျပံဳး ျပီး လြမ္းရ တဲ့ စာအုုပ္ကေလး လိုု႕ သာ ၊ေျပာလိုုက္ခ်င္သည္။

ဒီ စာအုုပ္ကေလး ကိုု ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ၊ စားပြဲ ေပၚ ခဏ ခ် ျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကိုု ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ ဆိုုတာၾကီး က ၊ အထူးတလည္ သီကံုုး  စပ္ဆိုု ေနဖိုု႕ မလိုု တဲ့ . . . တကူးတက ရွာေဖြ နားေထာင္ ဖိုု႕ မလိုုတဲ့ ၊ ၾကိဳတင္ ေရးစပ္ျပီးသား အလြမ္းသီခ်င္း တပုုဒ္ လိုုပင္ ။ အလြမ္းကိုု မရွာခ်င္ လိုု႕ ၊ အျပံဳးေတြ အေပ်ာ္ေတြ သီဆိုု ေနေပမဲ့ ၊  ေနာက္ဆံုုးေတာ့ အလြမ္းပိုုဒ္ နဲ႕ သာ အဆံုုးသတ္ ၾက သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၊ အဲ့ဒီ လြမ္းစရာ ကိုုပင္ အရသာ တခုု လိုု ၊ တစိမ့္စိမ့္ ခံစားျခင္ၾကသည္။ စပ္ဆိုု သီကုုံုုး ခ်င္ၾကသည္။


ခုုပဲ ၾကည့္ ။ အိမ္ရဲ႕ အေ၀းမွာ ေနၾကသူျခင္း ၊ ဆံုုဖိုု႕ ခဲယဥ္းလြန္းလွ တဲ့ ၾကားက ၊  အေ၀းက အိမ္တအိမ္မွာ ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့ ၾက ဖူး သည္ကိုု ပင္ ၊ လြမ္းစရာ မရွိ  ရွာၾကံ လြမ္းေနမိသည္။  ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ ျမိဳ႕ ရဲ႕  ဟိုုင္းေ၀း လမ္းမၾကီး ေပၚမွာ ၊ ဧည့္သည္ေတြကိုု ကားေမာင္း လိုုက္ပိုု႕ ရင္း ၊ ဗမာ သီခ်င္းဖြင့္မယ္ ေနာ္ လိုု႕  ခြင့္ပန္ ျပီး ၊ ကိုုေစာညိန္း ရဲ႕  သီခ်င္းတပုုဒ္ကိုု ၊ ဌါန္ ကရိုုင္းက်က် လိုုက္ ဆိုု ေနတဲ့၊ မခ်ိဳသင္း ဟာ ၊   ေဟာဒီ စာအုုပ္ထဲက မိုုးခ်ိဳသင္း  နွင့္ တူသလိုုလိုု  မတူသလိုုလိုု ။



ေကသြယ္
၅ နာရီ ၃၅ မိနစ္
ေအာက္တိုုဘာ (၁) ရက္ ၂၀၁၄



Share/Bookmark

8 Comments:

tin min htet said...

ျပံဳးရင္းဖတ္
ၿပီးေတာ့လြမ္း

သက္ေဝ said...

အဲဒီစာအုပ္ လိုခ်င္တာက တေၾကာင္း ေကတို ့ ခ်ိဳသင္းတို႔ကို ဟိုးအေစာႀကီးထဲ သိေပမဲ့ ဘေလာ့ဂ္ညီအမ တေတြ အျဖစ္နဲ႔ ဆံုခ်င္ စကားေတြ ေျပာခ်င္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ စာအဆံုးမွာ မျပံဳးႏိုင္ပါ....

ခင္ေအာင္ေအး said...

မိုးခ်ိဳ သင္း ကိုယ္တိုင္ေပးတဲ့ အဲ့ဒီ စာအုပ္ေလး ေတာ့ (ဘယ္နည္းနဲ႕မဆိုေပ့ါေလ) ရခ်င္ပါတယ္။ ၀ယ္မဖတ္ခ်င္တာတို႕၊ အလကားရမွ လိုခ်င္တာတို႕ဆိုတဲ့ အတင္း ပေဒသာ ေတြရဲ႕ ထင္ခ်င္သလို ထင္မွဳကို ဘယ္လိုမွ မမွဳ တဲ့စိတ္နဲ႕ အဲ့ဒီ စာအုပ္ကို မိုးခ်ိဳ သင္းဆီက လိုခ်င္တာပါ။ ဆႏၵ ေလး တစ္ခု မွ်သာ၊ အေကာင္အထည္လဲ ေပၚလာခ်င္မွ ေပၚလာမွာပါ။ မေပၚလာလဲ အဲ့ဒီ ဆႏၵကို သိမ္းထုပ္ပိုက္ရင္း....

ဂ်ဴနို said...

ေရးတတ္လိုုက္တာေက ဘေလာ့ေခတ္ကုုိလြမ္းလာလိုု႔ ဘေလာ့ေရးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္။

ဂ်ဴနို said...

မေက ေရးတတ္လိုုက္တာ ဘေလာ့ေခတ္ကိုု လြမ္း ဘေလာ့ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္

Aunty Tint said...

'ၿပံဳးၿပီး လြမ္းရတဲ့ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္' အတြက္ ေက်းဇူးပါ ေကသြယ္ေရ... ♥

မဒမ္ကိုး said...

တကယ္တန္းက်ေတာ႔ ဖဘမွာက ေရးခ်င္တာေရး ဘေလာ႔ခ်င္တဲ႔သူဘေလာ႔ ခင္ခ်င္တဲ႔သူကြက္ခင္ မခင္ခ်င္တဲ႔သူအန္နဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခက္ေနတဲ႔မယားငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔တူေနျပီး ဘေလာ႔ကေတာ႔တည္ျငိမ္ေအးေဆးျပီးသူ႕ဟာသူ႕ဂုဏ္နဲ႔ေနတဲ႔မယားၾကီးနဲ႔တူတယ္လို႔ကိုခံစားရတယ္မမေရ

ခုေတာ႔ အာရံုေတြေနာက္လို႔ ဖဘအေကာင္႔ကိုပိတ္ျပီးဘေလာ႔ထဲအခ်ိန္ေပးလည္ျဖစ္ေနေလရဲ႕

tg.nwai said...

အဲဒီ႔စာအုပ္ေလး ေတြ႔လုိ႔ ဖတ္ၿပီးေတာ႔ တကယ္ သတိရမိတာ... ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ပို႔စ္ေတြ တက္လာတုိင္း ၀မ္းသာအားရ ဖတ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းမိတယ္။ ဘေလာ႔တေခတ္ကိုလည္း ျပန္လြမ္းရင္းေပါ႔....